Τακτικές, υλικό, διαφορές και ομοιότητες στην εθελοντική πολιτική προστασία – αυτή την άνοιξη, για πρώτη φορά, νέοι που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα από τη Γερμανία και την Ελλάδα αντάλλαξαν ιδέες. Ο διοργανωτής Κωνσταντίνος Λαζαρίδης της Johanniter-Unfall-Hilfe μίλησε στο agorayouth για το τι μπορούν να μάθουν οι δύο χώρες η μία από την άλλη.

Το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Λαζαρίδης από το Χάμελν γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη βοήθησε σίγουρα στη δημιουργία του προγράμματος ανταλλαγής με την εθελοντική οργάνωση πολιτικής προστασίας Ελληνική Ένωση Έρευνας και Διάσωσης Θεσσαλονίκης (ΕΕΕΔ). Ο εξειδικευμένος καθηγητής για υπηρεσίες διάσωσης από την Ακαδημία Johanniter της Κάτω Σαξονίας/Βρέμης ήρθε σε επαφή με την οργάνωση μέσω ενός προγράμματος κινητικότητας Erasmus+ και του EKAB. Μαζί με τον Heiner Mansholt, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την πολιτική προστασία στην Ακαδημία Johanniter, και με τον ομόλογό του Ορέστη Ρώσσιο στη Θεσσαλονίκη, ο Λαζαρίδης συνέταξε ένα πρόγραμμα για την πρώτη ανταλλαγή νέων επαγγελματιών.

Η συμμετοχή της Κοινωνίας των Πολιτών στις δύο χώρες στον τομέα της πολιτικής προστασίας διαφέρει σημαντικά. Στη Γερμανία, ως „πολιτική προστασία“ νοούνται όλα τα καθήκοντα και τα μέτρα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στον τομέα της πολιτικής προστασίας, καθώς και τα καθήκοντα και τα μέτρα των δήμων και των ομόσπονδων κρατιδίων στον τομέα της διαχείρισης καταστροφών. Στο πλαίσιο αυτό, συγχωνεύονται διάφορα επιμέρους καθήκοντα και αρμοδιότητες διαφορετικών διοικητικών επιπέδων. Σε περίπτωση τοπικής καταστροφής, οι δήμοι λαμβάνουν βοήθεια από υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης πλήρους και εθελοντικής απασχόλησης, για παράδειγμα από τις πυροσβεστικές δυνάμεις, την Υπηρεσία Τεχνικής Βοήθειας (THW) και ιδιωτικές οργανώσεις αρωγής, στις οποίες περιλαμβάνονται ο Γερμανικός Ερυθρός Σταυρός, οι Malteser, η Ομοσπονδία Σαμαρειτών και η Γερμανική Ένωση Διάσωσης, πέρα από τους Johanniter.

Στην Ελλάδα, η εθελοντική συμμετοχή στην πολιτική προστασία και στο δημόσιο και χρηματοδοτούμενο από το κράτος σύστημα διάσωσης εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Υπάρχουν πολλές μικρές ενώσεις και ομάδες, ιδίως στη Θεσσαλονίκη, αναφέρει ο Λαζαρίδης, αλλά οι διάφορες δομές δεν βρίσκονται ως επί το πλείστον σε διάλογο μεταξύ τους. Αυτό ισχύει και για τη συμμετοχή στην εκπαίδευση, τις ασκήσεις και τα πραγματικά γεγονότα. 

Οι ομάδες συχνά διαμαρτύρονται για την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης από το κράτος και την έλλειψη αναγνώρισης. Τα οφέλη από την ένταξη σε μια ευρύτερη δομή συχνά δεν γίνονται αντιληπτά. Υπάρχουν επίσης ελάχιστες πρωτοβουλίες σχετικά με την εργασία νέων και την προσέλκυση νέων από νεαρή ηλικία. Ταυτόχρονα όμως, τα άτομα που συμμετέχουν είναι εξαιρετικά κινητοποιημένα: „Κάνουν τη δουλειά τους στον ελεύθερο χρόνο τους και με τα δικά τους χρήματα. Δεν υπάρχουν δικαιολογημένες άδειες απουσίας από την δουλειά ή παροχές αντικατάστασης μισθού όπως τις ξέρουμε“, αναφέρει. Επίσης, οργανώνουν και χρηματοδοτούν οι ίδιοι την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό.