Μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, η Άννα Λέτσιου, δεν γνώριζε τίποτα για το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Εθελοντών (ICJA) στο Βερολίνο, όπου έως τον Φεβρουάριο 2017 εκτελούσε την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εθελοντισμού της…και τώρα επιθυμεί να παραμείνει και να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές.

«Δεν γνώριζα, τι είναι η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εθελοντισμού, όπως δεν γνώριζα και το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Εθελοντών (ICJA) όταν αποφοίτησα στην Αθήνα και αναζητούσα μια θέση πρακτικής άσκησης στο Βερολίνο», εξηγεί η Άννα Λέτσιου. Το Βερολίνο είναι η πατρίδα της μητέρας της – η Άννα την αποκαλεί «η άλλη μισή μου πατρίδα». Από ένα ενημερωτικό δελτίο της ελληνικής ΜΚΟ Έλιξ στην Αθήνα, ενημερώθηκε για τη δυνατότητα, να εργαστεί με πρόσφυγες στο Βερολίνο στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εθελοντισμού. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο αντικείμενο των Διεθνών Σχέσεων, είχε ασχοληθεί με το προσφυγικό δίκαιο: «Ολοκλήρωσα ένα εξάμηνο πρακτικής άσκησης στην ΜΚΟ Ιατροί του Κόσμου και αποφάσισα να αγωνιστώ για την ένταξη των προσφύγων», μας διηγείται η Άννα.

Εργασία με πρόσφυγες

Ξεκινώντας την εργασία της στα πλαίσια του Παγκόσμιου Προγράμματος Ανταλλαγής Εθελοντών (ICJA), της ανατέθηκαν καθήκοντα, όπως τη μετάφραση αιτήσεων, το καλωσόρισμα εθελοντών, μελέτες για δράσεις στα πλαίσια της ΕΕ και τη σύνταξη εκθέσεων. Είχε κάποιες ευκαιρίες να επισκεφθεί το Βερολίνο, ωστόσο, μετά από λίγες ημέρες κατάλαβε ότι η εργασιακή καθημερινότητα είναι πράγματι κάτι το διαφορετικό. Ακόμη και σε σχέση με την Αθήνα, όπου συχνά υπάρχει η έλλειψη ακόμη και βασικού εξοπλισμού. Συμμετείχε σε μια εκπαίδευση στους „Young Activists for Peace – Welcome Refugees“ προκειμένου να γίνει υπεύθυνη ομαδάρχης σε έναν καταυλισμό εργασίας. Στη συνέχεια, οργάνωσε και συντόνισε την πρώτη εκπαίδευση για διεθνείς υπεύθυνους ομαδάρχες, οι οποίοι εργάζονταν κατά το καλοκαίρι 2016 σε καταυλισμούς προσφύγων.

«Να έχω ρόλο καθοριστικό στη διαμόρφωση των μεθόδων ή και στην προετοιμασία ομαδικών δραστηριοτήτων και ταυτόχρονα να μάθω να επιλύνω διαφορές, ήταν ένα τελείως νέο πεδίο για μένα». Στις ανταλλαγές νέων σ’ ένα κέντρο πρώτης υποδοχής στο Γκίσεν, με 22 νέους, και στο Σίβερσχαουζεν, στο Αντιπολεμικό Σπίτι, βίωσε την εμπειρία να συνεργάζεται με τοπικούς και διεθνείς εταίρους, με εθελοντές και πρόσφυγες. Είχε την ευκαιρία να συνοδέψει ένα έργο, από την αρχή έως το τέλος. «Δεν ήταν πάντα εύκολο», μας λέει η Άννα, «επισκεφθήκαμε μεταξύ άλλων ένα κατάλυμα προσφύγων στο κέντρο της πόλης, όπου 100 πρόσφυγες ζούσαν τους τελευταίους οκτώ μήνες, μεταξύ τους πολλά νέα άτομα που ταξίδευαν μόνα τους.»

Ορισμένες στιγμές αμφέβαλε για τον τρόπο με τον οποίο τα εργαστήρια θα μπορούσαν πράγματι να προσφέρουν βοήθεια. «Μετά από κάποιες μέρες όμως κατάλαβα ότι δεν βρισκόμαστε εδώ για να «βοηθήσουμε» συγκεκριμένα, αλλά για να ενώσουμε τους διάφορους πολιτισμούς και τις διαφορετικές κοινωνίες – και αυτό βοηθάει από τη μια τους πρόσφυγες στην περαιτέρω ένταξη τους και από την άλλη, τους εθελοντές στην κατανόηση και την επιλογή των δράσεων τους», μας εξηγεί η Άννα. Τα άτομα με τα οποία η Άννα συνεργάστηκε, την ενέπνευσαν και την βοήθησαν με την εμπειρία τους: «Θεωρώ ότι χάρη στην Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία (EVS) απέκτησα μια οξυμένη οπτική», λέει η Άννα. «Υπέβαλα αίτηση για μεταπτυχιακές σπουδές στην Διαπολιτισμική Επίλυση Διαφορών στο Βερολίνο.»

Ανάμεσα στις χώρες

Η Άννα επιθυμεί να συνεχίσει να δραστηριοποιείται. Θεωρεί υποχρέωσή της, να δραστηριοποιείται όπου άνθρωποι χρειάζονται τη βοήθεια της. Μερικές φορές νοσταλγεί την Ελλάδα: «Όταν παρατηρώ τους ανθρώπους που βρίσκουν τη δύναμη και τη ψυχή να δημιουργήσουν καταπληκτικά πράγματα, με ελάχιστη υποστήριξη, να υπερπηδήσουν τα εμπόδια που συναντούν, τότε με πιάνει η νοσταλγία». Τέτοιες στιγμές σκέφτεται να τα παρατήσει όλα και να επιστρέψει στην πατρίδα της, βοηθώντας εκεί, στην ανασυγκρότηση.

«Πριν λίγες εβδομάδες νομοθετήθηκαν για άλλη μια φορά από τη Βουλή αυστηρά μέτρα, τα οποία θα επιβαρύνουν τους Έλληνες. Τα μέτρα αυτά συνεχίζουν να αποδομούν τον δημόσιο χαρακτήρα των θεμελιωδών μηχανισμών ενός κοινωνικού κράτους», λέει η Άννα με αγανάκτηση. Πολλοί νέοι ζουν σ’ ένα κενό φόβου και αβεβαιότητας για το μέλλον, και η πλειοψηφία τους εγκαταλείπει την Ελλάδα, για να σπουδάσει ή να εργαστεί σ’ άλλη χώρα, καταλήγει, στην προσπάθειά της να περιγράψει την κατάσταση.

Παράλληλα, πολλοί νέοι από το κοινωνικό περιβάλλον της, θα εξέταζαν το ενδεχόμενο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα πλαίσια του Εθελοντισμού: «Δεν υπάρχουν πλέον θέσεις πρακτικής άσκησης με πληρωμή, για το σκοπό της συλλογής εργασιακής εμπειρίας- συνεπώς, τα κίνητρα είναι άλλα και προκύπτουν από την υφιστάμενη ανάγκη, σ’ αντίθεση με την παράδοση που ο Εθελοντισμός έχει στην Γερμανία», μας λέει. Η Άννα θα επιθυμούσε, οι νέοι Έλληνες να ενημερώνονταν από νωρίς για την Εθελοντική Υπηρεσία, με σκοπό να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να παρακολουθείται η εξέλιξη που έχουν οι Εθελοντικές Υπηρεσίες στον καπιταλιστικό κόσμο.

Ένα έργο για την Αθήνα

H τελευταία δράση για την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των υπευθύνων ομαδαρχών των καταυλισμών διοργανώθηκε στην Αθήνα και συνδυάστηκε με τη διεξαγωγή ενός εργαστηρίου με θέμα το μίσος κατά του Μουσουλμανισμού. Η Άννα επιστρέφοντας στην Αθήνα, εμπνεύστηκε και ξεκίνησε μαζί με μια ομάδα δραστήριων ατόμων, να σχεδιάζει ένα κατάλυμα για πρόσφυγες και κατοίκους της Αθήνας εντός ενός παλιού διατηρητέου κτηρίου. Πρόκειται για μια εικαστική προσέγγιση η οποία προωθεί την ένταξη, προσφέροντας στους πρόσφυγες στέγη, εργασία και επαφή με την κοινωνία. «Έχουμε συντάξει ήδη μια συνοπτική μελέτη και προχωρήσαμε στην υποβολή αιτήσεων για χρηματοδότηση- κάτι που έμαθα να κάνω καλά στο ICJA, αλλά μας λείπει ακόμη το κτίριο.» Μια άλλη σκέψη του έργου είναι, να βοηθηθούν οι ιδιοκτήτες τέτοιων κτηρίων, οι οποίοι δεν διαθέτουν τα μέσα για τη συντήρησή του. Όταν η μικρή ομάδα έργου γνώρισε στο Βερολίνο μια παρόμοια δράση, γεννήθηκε η ιδέα, δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού δικτύου τέτοιων έργων και δράσεων.

«Αυτή η ιδέα προς το παρόν έχει παγώσει επειδή κάθε μέλος της ομάδας ζει σε διαφορετικό μέρος, αλλά θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε το όνειρό μας», λέει η Άννα αποφασισμένη. Γιατί ακόμη κι αν ζει στο Βερολίνο, δεν την αφήνει «η άλλη μισή πατρίδα» της να ησυχάσει.

Κείμενο: Λίζα Μπρούσλερ
Φωτογραφία: Λευκοθέα Ριζοπούλου

Hier gehts zum Beitrag auf Deutsch.