Το Δίκτυο Vision Network Athens e.V. παρουσιάζει το διάστημα „ειδικών συνθηκών“ στην Ελλάδα μέσα από τη ματιά του τακτικού του μέλους, Ξένης Δ. Μπαλωτή.

«Φίλε μου, πάνε δύο χρόνια που χάνω την ακοή μου και τρία από τότε που αρρώστησα. Οι γιατροί δεν μπορούν να βρουν το φάρμακο και εγώ δεν μπορώ να ομολογήσω δημόσια αυτό που μου έχει συμβεί. Μην το πεις σε κανέναν…» Με αυτά περίπου τα λόγια ο Ludwig van Beethoven αποκάλυψε σε φίλο του ότι η ζωή του, από την μία μέρα στην άλλη, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τον λόγο, έγινε άνω-κάτω. Ο ορθολογισμός του Διαφωτισμού και η επικράτηση των επιστημών αποδείκνυε πως δεν ήταν αρκετά από μόνα τους για να εξηγήσουν τα πάντα.

Ο Beethoven δεν σταμάτησε να πιστεύει στη δύναμη της επιστήμης να κάνει θαύματα, αλλά για να επιβιώσει στηρίχθηκε σε κάτι μοναδικό: το συναίσθημα που συνοδεύει και χαρακτηρίζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Πίστεψε σε αυτό και δημιούργησε, παρά τις αντίξοες συνθήκες μέσα στις οποίες έζησε. Τι κέρδισε; Την αιωνιότητα και την προσμονή χιλιάδων ανθρώπων, από όλο τον κόσμο, να βρεθούν στη Βόννη για να γιορτάσουν ολοχρονίς μαζί του τα 250 χρόνια από τη γέννησή του. Ο Beethoven είχε νικήσει ακόμη και την επιστήμη που έως και σήμερα έχει αφήσει άλυτο το μυστήριο της κώφωσης του.

Αλλά και αυτή, ωσάν να ήθελε να τον εκδικηθεί, μας επέβαλε την αδυναμία της, από τον Μάρτιο του 2020, και μας καθήλωσε στις χώρες μας και στις πόλεις μας έως ότου βρει τον τρόπο για να αντιμετωπίσει την πανδημία που ξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη. Και τότε φάνηκε πόσο μοναδικό ήταν αυτό που είχε επιλέξει να κάνει ο Beethoven. Για τους περισσότερους ανθρώπους, οι «ειδικές συνθήκες» που επιβλήθηκαν στην καθημερινότητα τους πήραν την όψη ενός «Γκοντού που πάντα τον περίμεναν χωρίς να έρχεται», αποδεικνύοντας τη μετέωρη ύπαρξη τους.

Από την μία ημέρα στην άλλη άρχισαν να μιλούν για τις ανατρεπτικές αλλαγές που θα επιφέρει η πανδημία στη ζωή μας, για τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν, για τα αδιέξοδα που θα προκύψουν, για, για…, για την υποταγή του «τώρα» στο «θα». Κρέμασαν στα μέσα δικτύωσης τις αμφιβολίες τους, τις συνομωσίες τους και βρήκαν ένα ωραίο παιχνίδι: την καταγγελία του άλλου γιατί γελά ενώ θα έπρεπε να κλαίει, γιατί είναι στωικός ενός θα έπρεπε να είναι απαρηγόρητος, γιατί περπατά ενώ θα έπρεπε να κάθεται, γιατί αφήνει χρόνο στην επιστήμη ενώ θα έπρεπε εδώ και τώρα με ένα κουμπάκι να μας έχει βρει το εμβόλιο.

Μα! γιατί αργούν οι επιστήμονες; Αφού τα τελευταία χρόνια όλοι είχαν πιστέψει πως με ένα κουμπάκι λύνονται τα πάντα. Κουμπάκι και pin εδώ, κουμπάκι και pin εκεί, με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί τα «κουμπιά» της ουσιαστικής επικοινωνίας όχι μόνο με τον διπλανό μας, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Έτσι, όταν ξέσπασε η πανδημία φοβηθήκαμε την σωτήρια, ίσως για μοναδική φορά, μοναξιά που την ονομάσαμε «κοινωνική αποστασιοποίηση» και πέσαμε στην παγίδα της λανθασμένης έννοιας της κοινωνικότητας: ανεξάντλητη βόλτα στους τείχους των κοινωνικών δικτύων για να διατυπωθούν απόψεις επί παντός επιστητού, με μοναδικό στόχο το «δείτε πως υπάρχω!» και «ας κάνω σήμερα ό,τι μου αρέσει» γιατί το να σκέπτεσαι το αύριο με τις συνέπειες που θα προκληθούν από το σήμερα είναι κουραστικό. Εν τω μεταξύ, ο χρόνος περνά, δηλ. σπαταλιέται, και η δημιουργία δεν έχει θέση μέσα σ’αυτόν.

Όταν το κακό όνειρο θα έχει περάσει, όπως πολλά παρόμοια όνειρα που έζησαν οι άνθρωποι στο διάβα των αιώνων, από αρχαιοτάτων χρόνων, τότε, είναι το πιθανότερο, θα κοιτάξουμε γύρω μας και θα δούμε πως το μεγαλύτερο κακό δεν το έκανε η πανδημία, αλλά για άλλη μία φορά ο άνθρωπος για τον άνθρωπο γιατί δεν πίστεψε, δεν καλλιέργησε, δεν ανέπτυξε, τον εσωτερικό του κόσμο που είναι και το μοναδικό κουμπί στην λύση των προβλημάτων του. Τότε, μπορεί να ηττηθεί ακόμη και ο Beethoven γιατί η κατανόηση της μουσικής του περνά από την κατανόηση της ψυχολογίας του, και αυτό το κουμπί που σε βάζει στη θέση του άλλου, που σε κάνει να θέλεις να τον καταλάβεις, έχει χαλάσει για τα καλά. Τελικά, ίσως η πανδημία να ήταν μία κάποια λύση στην επιστροφή μας προς την αυτογνωσία.

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε πως θα έρθει με ένα χαμόγελο που το οφείλουμε σε ένα κουμπάκι,-ενίοτε είναι χρήσιμα και αυτά όταν τους δίνουμε τη θέση που τους αρμόζει, μέσα από την πραγματική ιστορία που ακολουθεί.

Είναι η τελευταία Δευτέρα του Μαρτίου. Στη χώρα έχουν επιβληθεί περιοριστικά μέτρα στις μετακινήσεις των πολιτών. Ένας άνθρωπος εισάγεται σε κλινική και θα παραμείνει εκεί μία εβδομάδα. Ο δικός του άνθρωπος χρειάζεται βεβαίωση από την κλινική ώστε να μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα για να τον επισκέπτεται. Από την Γραμματεία της κλινικής του δίνουν την ακόλουθη βεβαίωση: «Σήμερα, 30 Μαρτίου 2020 εισήχθη για νοσηλεία ο (*) και έως και σήμεραπαραμένει στην κλινική μας».

Ο δικός του άνθρωπος ρωτά: τι να την κάνω αυτή τη βεβαίωση; Αύριο το πρωί πώς θα κυκλοφορήσω για να έρθω να τον δω; Η Γραμματέας τον κοιτά με απορία και απαντά: Αχ,ναι! Λυπούμαστε, αλλά το σύστημα δεν μας επιτρέπει να βγάλουμε κάτι άλλο. Αύριο, όταν θα έρθετε, θα σας δώσουμε νέα βεβαίωση με την αυριανή ημερομηνία.

«Και αν με σταματήσει η Αστυνομία;» ρωτά ο άνθρωπος του νοσηλευόμενου. «Να τους πείτε να μας τηλεφωνήσουν για να βεβαιώσουμε την νοσηλεία του. Λυπούμαστε, αλλά το σύστημα δεν μας επιτρέπει να βγάλουμε κάτι άλλο. Αύριο, όταν θα έρθετε, θα σας δώσουμε νέα βεβαίωση με την αυριανή ημερομηνία», είπε το κουμπάκι σε εκδοχή ανθρώπου, έσκυψε το κεφάλι του και συνέχισε τη δουλειά του.

7 ημέρες 7 βεβαιώσεις για ελεύθερη κυκλοφορία, στην πραγματικότητα άχρηστες. Ο Αστυνομικός που σταμάτησε τον συγγενή του νοσηλευόμενου γέλασε με την ψυχή του όταν διαπίστωσε πως αυτός ήταν εξυπνότερος από το κουμπάκι του συστήματος. Κάτι ήταν και αυτό!

κείμενο: Ξένη Δ. Μπαλωτή

Η Ξένη Δ. Μπαλωτή (1963) γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Ελληνο-Γαλλική Σχολή Saint-Joseph και πραγματοποίησε τις πανεπιστημιακές σπουδές της Paris IV-Sorbonne, στην επιστήμη της Ιστορίας. Eιδικεύτηκε στη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία υπό τον καθηγητή Jean Tulard. Από το 1989, εργάστηκε διαδοχικά στην Ακαδημία Αθηνών (Κέντρο Έρευνας Νεώτερου Ελληνισμού), στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ) κά. Στο πλαίσιο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας της υπήρξε εμπειρογνώμονας της Ε.Ε. για θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού & κατάρτισης και μέλος επιστημονικών ερευνητικών κέντρων.

Dieses Werk ist lizenziert unter einer Creative Commons Namensnennung – Nicht-kommerziell – Weitergabe unter gleichen Bedingungen 3.0 Deutschland Lizenz.